ՅՀ.
ՀԱՅ
ԼՈՂՆՈՐԴ
(H,
էջք
ԻԸ.
9ա-բ)
Ասաց
Յակոբ
վարդապետն,
թէզմին
հայ
տղայ
լօղնորդ
գովեցին
առ
'ի
հռոմոցթագաւորին
'ի
Տրապիզոն։
Ասաց
թագաւորն.
թէ
դայմինչեւ
յԸստըմբօլ
լօղա,
զիմ
դուստ[ր]ն
նմա
տամ։Յանձն
էառ
եւ
լօղաց .
Ռ.
միլ .
Խ.
աւուր
ճանապարհ.
գիշերն
հետ
ֆանառի
լուսոյն
գնայր.
գնաց
լօղալովմինչեւ
'ի
Ըստնբօլ
եւ
դարձաւ։
Նենգաւոր
թագաւորնպատուէր
տուե[լ]
էր.
թէ
դառնա,
նա
զնաւն
'ի
բալաղօչնստուք.
որ
մոլորի
եւ
մեռանի.
եւ
սոյնպէս
արարեալկորուսին
զնա։
Եւ
նաւորդքն
երգս
'ի
բերան
առեալողբան
զնա.
արմէ¯ն
արմէ¯ն
գոչեն.
վայ
եւ
եղուկ
ասեն։