Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄԻԴ. ԿԱՇԱՌԱՌՈՒ ԴԱՏԱՒՈՐ ԵՒ ԲՂՈՒՂ ՄԻ ԻՒՂ
(157 ag=4 A=116 B=27 D)

Ասի յառակաց, թէ այր մի գնացառ դատաւոր քաղաքին եւ խոստացաւ, թէ քեզ բղուղ միիւղ տամ. վաղիւն յորժամ ես եւ ոսոխն իմ առ քեզ գամք, զիս իրաւ արա 'ի դատաստանին։ Եւ 'ի միւս աւուրնյորժամ եկին 'ի դատաստան, դատաւորն զիւղոյն տուօղնիրաւ արար եւ գրեաց զգիր հաստատութեան. եւ գնացայրն, որ զիւղն խոստացաւ, ելից զբղուղ մի յարդովմինչեւ 'ի ճիտն եւ 'ի վերայ յարդին երկու եւ երեքշերեփ իւղ եդ եւ զբերան բղղին սերեկեաց եւ եբեր առդատաւորն եւ գնաց։ Եւ յետ սակաւ աւուրց ասէդատաւորն ցսպասաւորն իւր, թէ սիրտս իւղով բրինձկուզէ. բեր զայն մարդոյ բերած իւղն եւ բրինձ եփէ։Իսկ նա վառեալ կրակ եւ եդ զթաւայն 'ի վերայ կրակին. եբեր զիւղն յառաջ եբաց եւ էզարկ զդգալն 'ի բղուղն. նա յարդն 'ի դուրս վազեաց։ Իսկ նա աղաղակեաց, թէզբղուղն իւղով բերին, նա յարդ է դարձեալ։ Յայնժամիմացաւ դատաւորն եւ ասաց, թէ այն մարդն զիս խաբեաց. ես հետ նորա հանեմ։ Եւ յաւուր միում այն մարդնդատաւորին դռնովն անցանէր. եւ տեսեալ դատաւորինզայրն զայն` ասէ. ով այր դու, զքո դատաստանին գիրն, զոր այն օրն ետու` պակաս կայ 'ի ներս` բեր լնում. խեղճես. որ յետոյ այլ քո դաւընկերն չգայ` զքեզ 'իդատաստան քարշէ եւ զքեզ ստէ։ Ասէ այրն. ով դատաւոր. թէ պակաս կայ, 'ի բղուղն է. թէ չէ յիմ գիրն պակասչկայ. եւ այնպէս յամօթ եղեւ կաշառօք դատաստան նորա։

Ցուցանէ առակս, թէ ով ոքկաշառօք դատաստան առնէ, կամ յայս կեանքս պիտիխայտառակի կամ 'ի հանդերձեալն։