Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ԼԵ. ՄԵԾԱՏՈՒՆ ԽԱՉԵՆԱՑԻ ԵՒ ՈՐԴԻՆ` ՔԱՀԱՆԱՅ ՔՐԻՍՏՈՍԱՏԵՍ
(35 V=34 I=164 D)

Ահայ ոմն փառայորայգուն էր'ի Վերին Խաչենք. եւ որդի նորա ուսեալ եղեւ քահանայսուրբ. եւ յաւուր միում ասէ ցհայրն իւր. ո՞վ ծերփառաւորեալ, գիտացիր. զի ես յամենայն պատարագզՔրիստոս տեսանեմ եւ զՀոգին Սուրբ. եւ ասէ հայրն. ողորմեայ ինձ, որդեակ եւ ցուց ինձ այլ, որ ես ալտեսանեմ. եւ տարեալ զհայրն կացուց 'ի բեմ ընդ աջմէիւրմէ եւ եդ նշան. զի տեսցէ հայրն իւր զՀոգին Սուրբ. կատարեաց զպատարագն իւր. եւ երթային 'ի տուն. զիարտաքոյ գեղջին էր եկեղեցին. եւ ասէ հայրն. ո՞վորդեակ իմ, ընդէ՞ր ոչ ցուցեր ինձ զՀոգին Սուրբ. եւորդին ասէ, թէ յորժամ ձեռամբս խթեցի 'ի թիկունս քո, եկն Հոգին Սուրբ. քանզի զայն նշան էր հաւրն տուեալ. եւ ասէ հայրն. ով որդեակ, ապայ լսէ, թէ յանժամն ուրէի մտաւքն. զի գնացեալ էի պազարն` 'ի վաճառ եւ քոյմաւրն ծիրանի գլխադիր սիմէի կամէի գնել. եւ ասէ[ի], թէ զսուլտանին զմեծ ուղտն, զոր Պաւխտի կոչեն, թէպաշարման տկճոր քարշէին զմորթ նորա, նայ գիտել պարտէր ինձ, թէ քանի լիտր գինի տանէր նայ. եւ ասէ որդին. ո՞վ հայր, զարմացումն է, զի հուրն ոչ կիզեց զմեզվասն քո անդէպ խորհրդոցդ. եւ Սուրբ Հոգին զիա՞րդերեւէր քեզ:

Ցուցանէ առակս, թէ սուրբհոգոյն շնորհքն ոչ կարէ մարդ տեսանել ցուցանելով, այլ բարի գործովք։ Եւ դարձեալ ցուցանէ առակս, թէուղտն անսուրբ է եւ տկճորն արբեցութիւն եւգլխայդիրն ցանկութիւն է եւ շնութիւն եւ պազարնբազմայտուն է. եւ գիտացիք, զի այսաւր [միտք] մեր զայսխորհին եւ աղտեղեն զհոգիս մեր զի ամենեքեանարբենայն եւ շնայն եւ պղծեն 'ի չարէն եւ զայս մեղսհամբարձակ առնեմք, վասն որոյ եւ ոչ կարեմք տեսանելզՀոգին Սուրբ, որպէս եւ ոչ տեսաւ քահանայն սուրբ։