Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ԽԳ. ԱՂՈՒԵՍ ԵՒ ՉԻՏ
(43 V=41 I=105 ag)

Աղուէսն առեալ չիտ մի 'իբերայն եւ կամէր ուտել զնայ. եւ ասէ չիտն, թէ շատաղաւթէ եւ ապայ ուտես զիս. զի ժամ էր ինձ ածել ձուքան զջալամու. «հաւկիթ մի է, որ լինի անգինե։ Արդթող որ ածեմ քեզ. եւ ապայ կեր զիս։ Եւ երդում, որ գամ'ի կամս քո. իբրեւ եթող զնայ աղուվէսն. նայ թռաւ եւնստաւ 'ի ճիղ մի ծառի բարձրայգոյն։ Եւ ասէ աղուվէսն. արայ, զոր հրամայեցեր եւ եկ 'ի կամս իմ. եւ ասէ չիտն. ապայ քո նման անմիտ եմ ես, թէ այլ գամ 'ի կամս քո. եւդու ընդէ՞ր աւատացար ինձ, թէ կարի սակաւ մի մարմնովանպիսի մարգարիտ ածել քեզ, որ ամէն մարմնովս չեմիբրեւ զնայ։ Ապայ լսէ, որ տամ քեզ . գ. բան խրատ, որշատ աւգուտ լինի քեզ. եւ նայ ասէ, թէ ասայ. եւ ասէչիտն. անդէպ բանից մի հաւատար եւ ընդ խախուտ որմովմի ննջեր եւ 'ի շնացող ծերէ եւ առաջնորդէ փախիր։ Եւասէ աղո՞ւէսն, թէ դատելոց է զքեզ Աստուած. զի ստեցերինձ։ Ասէ չիտն. կայ սուտ, որ վարձք կայ. զի սուտասելն, որ 'ի մեղաց եւ 'ի մահմանէ եւ յորոգայթէ ապրիլեւ կամ զայլ մարդ փրկել` շատ վարձք տայ նմայԱստուած։ Ասէ աղուվէսն. ապայ ընդէ՞ր ասէ մարգարէն, թէ կորուսանէ տէր զայնոսիկ, որ խաւսին սուտ։ Ասէչիտն. ժամանակն եւ պատճառն գիտէ, թէ սուտ խաւսիս եւ'ի վիշտաց եւ 'ի մեղաց փրկիս եւ զմարդ փրկես, նայԱստուած ուրախանայ. եւ թէ սուտ խաւսիս եւ զմարդգայթակղեցուցանես, նայ մեծ չար է։ Յայն ժամաղո՞ւվէսն շողայթփեցաւ եւ կարծիս ետ` մաղասկաթ էկամ դիւայհար եւ փրկեցաւ 'ի վիշտաց եւ 'ի մահմանէ:

Ցուցանէ առակս, թէ իշխան միբարկացեալ եւ կամէր սպանանել զծառաքն իւր. եւ ասէցգանձայպան իւր բարկութեամբ, թէ բեր զսուրնպողպատի, զոր ետու 'ի քեզ անցեալ աւրն. եւ նայուրացաւ եւ ստեաց եւ երդուաւ, թէ չեմ տեսեալ. եւ առժամայն անցաւ բարկութիւն իշխանին. եւ ահայ կայսուտ, որ իրաւ արժէ։ Եւ աղուվէսն զաղտ 'ի մաւտն գարեւ 'ի վեր վազեաց, զի առցէ զչիտն եւ չիտն ծրտեաց 'իյաչքն աղուեսուն եւ ասէ. այ անմիտ, լսէ, որ այլ խրատտամ քեզ. ուր ոչ հասնիս, մի ձկտիր, եւ 'ի մէնջ առն եւկնոչ եւ 'ի մէջ եղբարց ահոկ մի խաւսիր, որ չէ ամաչես։

ԽԳա. 26 C Աղուեսն առեալզճնճղուկն 'ի բերանն եւ կամէր ուտել զնայ. եւճնճղուկն 'ի խօսք եղեալ յԱստուծոյ հրամանաւն եւ ասէ. ռ. աւաղ, թէ ուտես զիս. զի ժամէր ինձ, որ ածէիլուսատու մարգարիտ մի` քան զջալապու ձու մի, որ ամէնարարածս գին չէ իւրն. ասէ աղուեսն. թէ թողում զքեզ, կու վախեմ, թէ այլ չգայս 'ի յիմ կամքս. եւ ասէճնճղուկն. երդնում քեզ, որ գամ 'ի քո կամքդ. իբրեւեթող զնայ, թռօ ճնճղուկն եւ նստաւ 'ի բարձր ծառ մի. եւ ասէ աղուեսն. ջանա եւ ած եւ արեկ առ իս. եւ ասէճնճղուկն. ապայ քո նման անմիտ լինիմ, թէ գամ առ քեզ. է¯ ողորմելի եւ 'ի խելաց դատարկ, յերփ իմ անունսճնճղուկ է. ջալապու(¯մու)ձուն, ուր պարտակէր փորս, դու կու հաւատայիր ինձ, որ ես այնպէս ձու ածէի. ապաթէ լսես ինձ, տամ քեզ խրատ, որքան ապրիս` չքաղցենաս. անհաւատ բանին մի հաւատալ եւ ընդ 'ի խախութ որմով միննջիր, 'ի շնայցող ծերէ եւ 'ի հպարտ աղքատէ եւ 'իստայխօս առաջնորդէ եւ թագաւորէ 'ի բաց փայխիր. ասէաղուեսն. դատի զքեզ Աստուած. որ ստեցեր ինձ. ասէճնճղուկն. կայ սուտ, որ վարձք է. զի սուտ ասել եւ 'իմեղաց եւ 'ի մահուանէ եւ յորոգաթէ ապրիլ կամ զմարդփրկել, շատ վարձք է առ Աստուած. ասէ աղուեսն. ապաընդէ՞ր մարգարէն Դաւիթ ասէ. կորուսանես զայնոսիկ, որ խօսին սուտ. ասէ ճնճղուկն. ժամանակն գիտէ. զի թէսուտ խօսիս ազատիս 'ի մեզ 'ի մեղաց եւ զայլք փրկես, նայ Աստուած ուրախանայ. եւ թէ սուտ խօսիս եւզընկերն գայթակղեցուցանես, այն է մեծ չար. յայնժամաղուեսն գաղտ 'ի մուտ գայր եւ 'ի վեր վազեց, որ առնէրզճնճղուկն. եւ նայ ծռտեց 'ի դունչն յաղուեսին. եւճնճղուկն թռօ եւ ասէ. այ անմիտ, լսէ այլ խրատ 'ի միտ. ուր չ'հասանիս, մի ձկտալ. եւ զանցեալ իրաց միապաշաւէր եւ 'ի մէջ այր եւ կնոջ եւ եղբարց անաւգուտբան մի խօսիր, որ յետեւ չամանչես։