Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՀԴ. ԱՂՈՒԵՍ ԵՒ ԶՐԵՀ
(74 V=72 I=83 ag=98 B=83 D)

Աղուվէսն էգիտ զըրեհ մի եւկարծեաց, թէ Ադամայ պատմուճայն է, զոր կորուս. զիգրեալ էր, թէ լուսաւորէր. եւ զգեցաւ զնայյամառնային ժամանակն. եւ զըրեհն ջերմացեալ այրէրզնայ. եւ զգեցաւ զնայ 'ի ձմեռնային ժամանակն. եւմսէր. եւ հանեալ կանկեաց զնայ եւ սկսաւ ջուրարկանել 'ի նմայ. զի կարծեաց, թէ ջրոյ աման է. եւ ոչլցւաւ ջրով. եւ բարկացեալ էարկ զնայ 'ի ծով խորու եւասէ, թէ երթ 'ի կորուստ. զի կարի անպիտան ես. ոչ եսզգեստ ամռան եւ ոչ ձմռան եւ ոչ աման ջրոյ. ապայկարծեմ, թէ փոր ես յորովայնայմոլ եւ արբեցողմարդոյ, որ անկուշտ լինի:

Ցուցանէ առակս, թէ այսպէսանոգուտ է փառք աշխարհիս. զի ոչ է աստ պիտանի եւ ոչանդ. զի աստ մահն խափանէ. եւ ոչ անդ` նոր արարածքլինելոց է, այլ մեծ չար է մեղօորաց։