Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԹ. ԴԱՏԱՍՏԱՆ ԱՍՏՈՒԾՈՅ ԱՌ ԱՂԲԵՐՔ
(109 V=107 I=88 ag=95 B=153 D)

Ճանապարհորդ մի հանկաւյաղբիւր մի եւ գնաց. եւ անդ մոռացաւ . Ճ. դահեկան. եւ'ի նոյն ժամն գայ ոմն խաչք անցանել եւ էառ զգանձն եւփութով դարձաւ. եւ ապայ գայ այր ոմն իւրճանապարհաւն. նայ կալաւ զնայ. եւ եկն 'ի տեղին եւասէ, թէ տուր զգանձն, զոր աստ թողի. զի այլ ոչ եկնաստ. եւ նայ երդնուր դառնայպէս, թէ չեմ տեսեալ. եւտարաւ զնայ առ դատաւորն արքունի եւ չարչարեալսպանին զնայ:

Եւ 'ի նոյն խորհուրդս մինն այս է եւ մինն այն է`

Ցուցանէ առակս, թէ շատպատահին այսպէս բանի, որ ալք կերիցեն զգանձս այլոցեւ է որ գողանալով եւ է որ շաթրութեամբ եւ մնան 'իդատաստայն Աստուծոյ. եւ այլ ոք երթան վճարենանմեղութեամբ:

ՃԹա. 10 ag Միայնակեց մինստեալ 'ի վերայ վիմի միոյ եւ կայր յառաջեւն աղբիւրմի։ Եկն առ աղբիւրն զօրական մի եւ նստաւ անդ. եկերզհաց եւ ըմպեաց զջուր. եւ հինգ հարիւր սպիտակ 'իտեղն եթող` եւ գնաց։ Եկն մարդ մի այլ խմեաց ջուր` եւէառ զդրամն եւ գնաց։ Եւ զօրականն դարձաւ 'ի խնդիրդրամին եւ չգտաւ զդրամն. եւ մարդ մի այլ եկեալ էր 'իջուրն։ Եւ իսպահին ասաց. տուր զիմ դրամն. եւ նա ոչ էրառեալ զդրամն. էզարկ եւ սպան զայն մարդ։ Եւմիայնակեացն զարմացաւ, թէ այս ի՞նչ գործ էր, որգործեցաւ. եւ 'ի զարմացմանէն 'ի քուն լեալ։ Եկնհրեշտակ Աստուծոյ եւ ասաց, թէ այն իսպահու հայրնայն մարդոյ հօրն հինգ հարիւր սպիտակ պարտէր. նազիւր պարտքն էառ եւ գնաց։ Եւ այն մէկ այլ մարդոյհայրն այն զօրականի հայրն սպանեալ էր. նա զիւրարիւն էառ եւ նա զիւր պարտքն. զի Քրիստոսիդատաստանն ճշմարիտ է աստ եւ 'ի հանդերձեալն։