Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԺԴ. ԳԱՅԼ ԵՒ ԱՂՈՒԵՍ ԵՒ ՋՈՐԻ
(114 V=112 I)

Գալն եւ աղուէսն եւ ջորինեղեն եղբարք եւ գնացին. եւ յորժամ քաղցեան եւ որս ոչհանդիպեցաւ, ասացին. եկայք կերիցուք զայն, որ 'իտարէց քիչ է. զայս ասացին գալն եւ աղուէսն. զիկամէին զջորին ուտել. եւ ասացին ընդ գալն, թէ որտարոյ գալ ես. եւ նայ ասէ, թէ ես այն գալն եմ, որ Նոյ'ի տապան էառ. Եւ գայ աղուէսն յառաջ եւ ասէ. ո՛ւ դու. Ժ. ազգաւ քան զիս փոքր ես. եւ ես ան աղուէսն եմ, որԱստուած ըստեղծ։ Եւ գայ ջորին. եւ էր նոր լուսնած. եւ ասէ. իմ թուական գրեալ կայ 'ի սըմբակս իմ. եկայքկարդացէք եւ տեսէք, թէ որ չափ տարոյ եմ. եւ կալեալզոտքն 'ի վեր. աղուէսն ասէ ընդ գալն. գիտեմ, զի դու 'իդպրոցի կացեալ ես. եկ կարդայ զգիրս. եւ գալն աւատացեւ գնաց 'ի կարդալ. եւ ջորին ասաց. յառաջ ար եկ. գիրսմանդր է. եւ նայ այլ յառաջ գնաց. եւ նայ մեծ կարիզաւրութեամբ եհար զճակատ գալուն եւ ջախջախեաց. եւերթար գալն կընձկըղալով։ Եւ ասէ աղուէսն ընդ գլան, թէ եկ մանդր ալ կայ` տող մի, զան ալ կարդայ. ասէ գալն, թէ ես զգիրս ի՞նչ գիտէի. մեք յազգէ յազգ մսայգործ`մսայգործի որդիք ենք:

Ցուցանէ առակս, թէ ամենայնմարդ զիւր արուեստն թողու, որ սովորեր է եւ ուսէր, նայ թողու զայն եւ երթայ զայն անէ, որ չէ ուսէր եւ ոչգիտէ, նայ ճակատն պիտի ջախջախի քան զգալուն. զի ամէնմարդ պիտի. որ զինչ որ ուսէր` զան անէ։