Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԼԹ. ՄԵԼԻՔ ԵՒ ԿԱՐԴԱՑՈՂ
(139 V=132 I)

Էր աշխարհայկալ մելիք մի եւունէր մեկ տղայ խիստ գեղեցիկ. եւ ասաց սուլտանմելիքն այն, թէ գեղեցիկ հարսն բերեմ իմ որդոյն` կին, որ գեղեցիկ թոռներ լինի իմ աթոռոյն ժառանգ. եւ գնացեւ էառ գեղեցիկ աղչիկ մի` դուստր մեծ պարոնիամիրայի. եւ դեռ որդի չէր եղեալ, մեռաւ որդին եւմնաց հարսն. եւ ինքն կամեցաւ առնուլ զհարսն իւր. եւհարցանէր 'ի կարդացողնին եւ 'ի խտտին եւ 'իմուտառիսքն, թէ գոյ ֆաթվայ. որ առցէ զհարսն իւր. եւասէին, թէ ոչ. եւ նայ ոչ կամեցաւ լսել նոցա. յետոյ եկմեկ կարդացող մի` իւր սիրելի եւ ասաց սուլտանմելիքին, թէ. ՀԲ. միլաթ կայ յաշխարհս եւ նոցաամենեցուն ոչ հասանի. որ զհարսն առնուն, բաց քեզհասանի. եւ նայ ասաց, թէ ասայ ինձ զպատճառն. թէ ամէնմիլաթի ոչ հասանի եւ ինձ ընդէ՞ր հասանի. վախեմ ասելքեզ սպանանելոյ զիս. եւ նայ երդուաւ ոչ առնել չարնմայ. բաց զպա[տ]ճառն թող ասէ։ Յայն ժամ ասացկարդացողն այն առաջի հրապարակին, թէ դու յամէնմիլաթէ 'ի դուրս ես եւ քաֆար եւ մնաֆըխ. եւ 'ի վերայքո իշխանութիւն ոչ կայ. զինչ կամիս, զան առնես. եւեկեալ սուլտայն 'ի զղջումն:

Ցուցանէ առակս, թէ մարդն, որաշխարհի տէր լինի եւ հմքաւոր. եւ աներկուղ եւանհաւատ լինի, նայ զինչ կամի, զան չարն գործէ. բացպարտէ իշխանաւորաց զանպիսին յերես յերեսյանդիմանել եւ նախատել։