Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԽԶ. ԱՆԶԳԱՄ ՏԱՃԿՈՒՀԻ ԵՒ ՀՆԱՐԱԳԷՏ ԱՅՐՆ
(146 V=138 I)

Կին մի տաճիկ եւ անզգամ եւէր գեղեցիկ եւ ոչ հաւանէր մարդոյ, որ առնէր. բաց կարգեղեցիկ մանուկ մի, նմայ հաւանէր. եւ նայ ոչ առնուրվասն անզգամութեան. եւ կին այն աղաչէր զայրն. եւայրն ասաց. երդուիր ինձ, որ այլ անզգամութիւն ոչանես. որ առնում զքեզ. եւ կին երդուաւ եւ յանձն էառ. եւ յորժամ առին մեկ զմեկ, ասէ կին ընդ այրն, թէ յամէնշաբաթ ինձ . Ա. աւր խաթունութիւն կոյ գայ. եւ դու անաւրն պիտի համբերես։ Յանժամ ասաց այրն. ես 'ի շաբաթնմեկ աւր խեւնամ Աստուծոյ համար. հանց արէ, որ 'ի յանաւրն չէ հանդիպի. եւ յաւուր միում ետես այրն զկիննստեալ 'ի վերայ խալիչային. եւ ասաց ընդ յայրն, թէխաթունութիւնս եկաւ. յիմ հրամանքս կաց. եւ այրնելաւ 'ի դուրս եւ եղեւ սուտ խէվ եւ դիւայհար եւունէր մեկ բիր 'ի յուսն եւ եկ 'ի տուն եւ եզար 'ի յանպատն եւ 'ի յան եւ գնաց դէպ 'ի կին. եւ կինն ֆիրիաթկանչեաց, թէ ինձ խաթունութիւն ոչ պիտի եւ քեզխեւնալ Աստուծոյ համար. եւ հնազանդեցաւ կինն այրոչիւրոյ:

Ցուցանէ առակս, թէ շատ մարդզանզգամ կին չարութեամբ 'ի հաւան բերէ եւ վախցնելովորհանապազ զահն 'ի վերայ պահէ։