ՃԾԶ.
ԳՈՂ
ԵՒ
ԽՈՋԱ
(156
V=147
I)
Այր
մի
գող
բազումգողութիւնս
արար
եւ
եկեալ
'ի
զղջումն.
եւ
ոչ
էրթարկեր
զգողութիւն
եւ
գնաց
խոստովանեցաւ
իմաստունվարդապետի
միոյ
եւ
ասաց.
խոստովանիմ
քեզ,
հար
սուրբ,
զամենայն
մեղս
իմ
առաջի
Աստուծոյ.
եւ
յորժամզգողութիւն
ասաց,
վարդապետն
ասաց,
թէ
թարկեայզգողութիւն.
եւ
այրն
ասաց.
ոչ
կարեմ.
եւ
վարդապետնկարի
իստիպեաց
զայրն.
զի
այլ
ոչ
առնէ
զգողութիւն.
եւայրն
ոչ
էառ
'ի
յանձն
թարկել
զգողութիւն։
Յան
ժամասաց
վարդապետն,
թէ
չես
կարել
թարկեր,
դու
զայս
բանսասայ,
յեբ
'ի
գողութիւն
երթաս.
մեկ
տարպայ
'ի
գանձինառնելն,
որ
առնես
եւ
'ի
գնալն
մինչդռ
'ի
տուն
ես,
մեկանկամ
զԱստուած
'ի
միտդ
ձգէ
եւ
ապայ
առ
զգանձն
եւգնայ.
եւ
ասաց.
ա՞յոյ,
հայր
սուրբ։
Եւ
գնաց
յերդիսմեկ
խոճայի
եւ
ուկն
դնէր.
եւ
ասաց
խոճայն
ընդ
կինիւր,
թէ
զան .
Ռ.
դեկայն,
որ
'ի
պատուհան
դրի,
վերուցիրպահեցիր
թէ
ո՞չ.
եւ
ասաց
կին,
թէ
ոչ.
այս
մեկ
գիշերսինչ
տի
լինայ,
վաղն
պահեմ.
եւ
յորժամ
քնացան,
էջ
գողն'ի
տուն
եւ
էառ
զ.
Ռ.
դեկայն
եւ
յերթալն
մինչ
դեռ
'իտուն
էր,
յիշեաց
զպատուէր
վարդապետին
եւ
զԱստուածմտաւքն
ձգեց
եւ
ասաց
ինքն
ընդ
ինքն,
թէ
այս
բանս
չէպատեհ,
որ
այս
գանձս
'ի
յայս
տանէս
տանիմ.
եւ
դարձուցզ.
ԵՃ.
'ի
տեղն
'ի
տեղն.
եւ
խոճայն
լսեց,
բաց
'ի
վախունոչ
խաւսեցաւ
եւ
էառ
գողն
զ.
ԵՃ.
եւ
գնար
եւ
կրկինյիշեաց
զպատուէր
վարդապետին
եւ
ձգեաց
զԱստուած
'իմիտս
իւր.
եւ
դարձուց
զ.
ԲՃԾ.
'ի
տեղն.
ըստ
յայսմաւրինակի
զամենայն
գանձն
'ի
տեղն
եդ.
եւ
ելեալ
կամէրերթալ
ոչ
ինչ
ունելով
ընդ
իւր.
եւ
մինչ
դեռ
'ի
տունէր,
ձայնեաց
խոճայն
եւ
ասաց.
ո՞վ
եղբար,
մի
գնարԱստուծոյ
համար.
ինձ
ասէ
զքոյ
բանդ.
եւ
գողն
ասացզճշմարիտն
եւ
զպատուէր
վարդապետին.
եւ
խոճայ
ետնմայ
զան .
Ռ.
դեկայն,
պատուիրեաց
եւ
ասաց.
ատ
քեզհալալ,
այլ
գողութիւն
մի
աներ:
Ցուցանէ
առակս,
թէ
մարդնյորժամ
զմեղս
իւր
խոստովանի,
ինքն
պիտի
զպատուէրխոստովանայհաւրն
պահէ
անպակաս.
եւ
յորժամ
պահէ,
'իմեղաց
ազատի
եւ
բազում
բարոյ
հանդիպի,
որ
ակն
ոչունի
եւ
աստուածային
փառացն
արժանի
լինի։
