Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

Մ. ԱՐԾԱԹԱՍԷՐ ԱՅՐ
(113 ag=170 D)

Այր ոմն մեծատուն ունէրբազում կաղապար ոսկի եւ արծաթ եւ տարեալ թաղեացզինքն 'ի գետին։ Եւ ծառայքն տեսին զտեղին, ուրթաղեաց. եւ 'ի գիշերի գաղտ հանին, առին եւ փախեան. եւիմացեալ այրն, որ չկայր ոսկին եւ արծաթն. եւ սկսաւլալ` փետել զմորուսն եւ վայ տայր անձինն. եւնեղասրտեցաւ եւ կամէր չուան առնուլ եւ կախիլ։ Եւտեսեալ` այր մի իմաստուն ասէ. ընդ է՞ր խեղդիս։ Եւասէ. ծառայքն իմ զոսկին եւ զարծաթն իմ գողացան եւփախեան։ Եւ ասէ իմաստունն. ո՞ր չափ էր ոսկին. եւսալի քար կայր. եւ ցուցանէր, թէ այս չափ է՞ր. եւ այնչափ էր։ Եւ առեալ իմաստունն զքարն եւ զսալն թաղեաց'ի տեղւոջն, ուր ոսկին էր. եւ ասէ իմաստունն. ահաոսկին քո աստ. քանզի անպէտ էր քեզ, իբրեւ զքարսզայս։ Եւ բանիւս այսուիկ իմաստունն մխիթարեացզայրն եւ թափեաց, որ ո՛չ խեղդեցաւ։ Ցուցանէ. ամենայն մարդ որ զոսկին եւ զարծաթն սիրէ, նայ զերդզայն այրն է, որ ո՛չ հոգւոյն եղեւ եւ ոչ մարմնոյն եւփոխանակ շահոյն կամէր խեղդիլ եւ անձնամահ լինիլ. զարծաթսիրութիւն ասէ` արմատ է ամենայն չարեաց։