Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅԺԳ. ՀԱԼԱԼ ՄԱՐԴ
(23 F=1 E)

Երիտասար[դ] մի ուխտադրեալ էր, թէ ամէնեւին հարամ չուտեմ եւ օր մի գնաց 'ի յեզր գետուն. եւ ջուրն խնծոր մի կու բերէր. եւ էառ զխնծորն կերաւ անօթէց. զի գրած է 'ի հաքմաթն, թէ յանոթեց խնծորն ուտելն զաւուրն տրտմութիւն տանի. եւ 'ի միտն անկաւ եւ գնացեալ խղճմտանօք ընդ գետն 'ի վեր գտեալ բաղչա մի եւ գիտաց, թէ 'ի յանտից էր խնձորն. եւ ասաց ցտէր նորա. արայ ողորմութիւն եւ առ զգին խնձորին կամ արայ հալալ. զի ոչ եմ կերեալ ամէնեւին հարամ. եւ ասաց տէր բուրաստանին, թէ կէս նոր իմ է, հալալ քեզ. եւ կէս իմ եղբօրն է. այնոր տէր չեմ. եւ Զ. աւուր ճանապարհ հեռի 'ի մէնջ. եւ երիտասարդին յուղի անկեալ գնաց եւ գտեալ զայրն ասաց. կամ առ գին քո կիսուն կամ հալալ արայ. եւ ասաց այրն, թէ ոչ գին կու առնում եւ ոչ հալալ կու արնեմ. թէ կուզես, որ հալալ արնեմ, դուստր մի է ինձ` ոչ աչք ունի եւ ոչ ականջ եւ լեզու եւ ոչ ձեռք եւ ոչ ոտք` առ քեզ կին. որ հալալ արնեմ. անճարեալ առեալ զաղջիկն եւ յորժամ էմուտ ընդ նմա 'ի յառագաստ, էտես, զի ամէնեւին ողջ էր. եւ ասաց ցաներն, թէ յէ՞ր կու յայպէիր զքո դուստրն. եւ նայ ասէր, թէ ճշմարիտ է. զի քանի որ 'ի մօրէն ծնեալ է, զարեգական լոյսն 'ի յերդն 'ի վեր է տեսել եւ զօտարի զձայն չ[է] լսել եւ հետ օտարի չէ խաւսել եւ ձեռօքն զմեղք չ[է] շօշափել եւոտքն 'ի դուրս չէ կոխել. եւ ես զէդ զքեզ հալալ մարդ կուզէի եւ Աստուած էրետ ինձ. եւ ուրախացեալք յոյժ եւ փառս ետուն Աստուծոյ։