Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅԻԵ . Դ. ԳՈՂ ԵՒ ՍՈՒԼՏԱՆ ՄԱՀՄՈՒԴ
(41 F)

Դ. մարդ նստել էին եւ հաց կուուտէին եւ սուլտանի Մահմուտն փոխվեցաւ եւ գնացինքն ալ նստաւ. եւ ասցին, թէ մեք 'ի գողութիւն կուերթանք կամ արեկ 'ի հետ մեզ ու թէ չես 'ի գալ, մեք կուսպն"նենք զքեզ. ասաց, թէ կու գամ. ասցէք, թէ ի՞նչհնար գիտէք. մէկն ասաց, թէ քանի դժար պատ է, առանցչուանի կու ելնեմ եւ 'ի լուսնկին շողն 'ի վայր 'իտունն կու իջանեմ։ Ա., թէ քանի դիժար փակ է, առանցբանալի կու բանամ։ Ա., թէ քանի շատ մարդ կայ 'ի տունն, զին որ 'ի տունն ըռզակ կայ, զամէնն կու հանեմ, որմարդ չի յիմանար։ Ա., թէ քանի մութն է գիշերն, զմարդնտես" նմ, ցորեկն կու ճանաչեմ. եւ ասաց սուլտանն, թէ ես հանց հունար գիտեմ, որ յորժամ զմարդն 'իչուանն հանեն, ես զպէխերս կու շարժեմ, նայ կութող"ւն։ Եւ 'ի յայն գիշերն զսւ"լտնյ խզինանպատառեցին եւ տարան զինչքն, պահեցին. եւ մէկ ալն օրնթագաւորն ղրկեց, զինչքն էբեր եւ զգողերն. ասաց, թէտարէք կախեցէք. եւ այն որ գիշերն տեսնւ"ր, ցէրեկնկու ճանաչէր, աս"ց. սուլտան, ոխտ է, թէ զպէխեր պիտիշարժես։