Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

Ի. ԽՆԱՄԵԽԱՒՍ ԱՔԻՍ
(20 V=18 I)

Աքիստն մտաւ 'ի սենակթագաւորին եւ եկեր բազում բարիս եւ հպարտացաւ 'իգիրութենէն. եւ գնաց առ ձին եւ առ ուղտն եւ առգոմէշն կարգաւ եւ առ լուսաւորս երկնից, թէ լերուքինձ խնամի. զի դուստր իմ կարգելու է. եւ նոքայիմացան զհպարտութիւն նորա. եւ առաքեցին զնայ գնալ'ի յամբն. եւ ամբն ասաց. ես 'ի հող[մ]ոյն հալածիմ. գնացառ հողմն. եւ հողմն ասաց, թէ կայ աշտարակ մի 'ի վերայլերին միոյ յարեւելս, որ զօրաւոր է քան զիս. ես զնայհարկանեմ. եւ նայ կայ անխախտ. եւ գնաց աքիսն առաշտարակն այն եւ ասէ. արեկ` որ խնամանենք. եւ նայասէ. ես տկար եմ. զի ահա կան 'ի հիմունս իմ կենդանիք, որ ծակոտեալ պատառեն զիս. եւ ես ոչ կարացի յաղթելնոցա. եւ դու երթ առ նոսայ. եւ նայ գնաց. նայ աքիսմաքիս մկունք էին` իւր նմանի, որպէս զինքն. եւ ասացնոցա, թէ եկայք խնամենանք. եւ խնամեցան:

Ցուցանէ առակս, թէ ամենայնմարդ շրջի, մինչեւ գտցէ իւր նմանի, որն բարի եւ որնչար. իսկ աւրն ահագին անզեղջ մեղաւորքն երթան եւգտանեն զնմանիս իւրեանց` զդեւքն եւ զամենայնչարայգործսն. եւ արդարքն գտանեն զհրըշտակսն եւզդասս բարէգործացն սրբոցն, որ կան առաջի Աստուծոյ. եւ զիս զմեղօորս յիշեայ առ Քրիստոս Աստուածն մեր։