Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅԼԳ. ՆՈՅ ԵՒ ԱՒՁ ԵՒ ԾԻԾԱՌՆ
(61 F)

Յորժամ Նոյ 'ի տապանն էր, ասացել են, թէ տապանն ծակեցաւ. եւ ասաց Նոյ, թէ 'իկենդան"ցտ ով որ կալնու զծակն, յորժամ 'ի դուրսելանեմք, զորն 'ի կենդան[ե]ացս ուզէ, ես իրենկերակուր տամ. եւ օձն կալաւ զծակն. եւ յորժամ ելան 'իտապանէն, ասաց Նոյ. խնդրոյ, զորն կու խնդրես, եւ օձնղրկեց զգոռեխն եւ ասաց, թէ տես, թէ որու արիւն անուշէ եւ ինձ ասայ. եւ գնաց զամէն կենդան"ցն տեսաւ եւգիտաց, զի մարդոյն շլնեցն արիւն անուշ է եւ յորժամգայր խապար բերել, ծիծառն` սգօն հաւ է եւ ասաց, թէ եսեւ դուն եղբայր ենք. ինձ ասայ, թէ ո՞րն է անուշ. եւնայ ասաց, թէ մարդոյն շլնեցն. եւ ասաց, թէ զլեզուտ 'իբերանս ած. որ տեսնում, թէ ըղորդ ես. եւ կտրեցզլեզուն 'ի տպակ եւ հասեալ օձին ասաց. զի՞նչ է. եւսկսաւ գռեալ. եւ գիտացեալ օձին եւ փախաւ ծիծեառն. եւօձին զհետ մտ"լ էխած զագին եւ կտ"րց. եւ մնաց ագծիծըռան խոռ։ Եւ սատակ"լ օձն այն եղեւ տւ(՞) եւայն է, որ խայթէ զմարդն վասն խոստման Նոյի։