ԻԱ.
ՄՈՒԿՆ
ԵՒ
ՈՒՂՏ
(21
V=19
I)
Մուկ
մի
հպարտացաւ.
եւ
էմուտհպարտութիւն
'ի
սիրտ
նորա.
եւ
բարձաւ
'ի
նմանէիմաստութիւնն.
գայ
առ
ուղտն
եւ
ասէ.
տուր
ինձհրաման,
որ
'ի
կղճակ
ոտից
քոց
դնեմ
զբոյն
իմ
եւ
առնեմին[ձ]
դադարք.
եւ
ասէ
ուղտն.
արիւն
քո
'ի
գլուխ
քո.
միխորհել
զմահու
գործդ
զայդ.
եւ
նայ
ասէ.
կակուղ
էսնպակ
քո
եւ
ոչ
վնասէ
զիս.
եւ
ետ
զբուն
'ի
հետս
ոտինըղտուն.
եւ
յաւուր
միոյ
գնաց
ուղտն
ծանդր
բեռամբ
եւկոխեաց
զնայ.
եւ
նայ
ճիճու
եղեւ
եւ
վազեաց
ճրագոյնընդ
յետոյս
նորա.
եւ
զան
տեսեալ
ուղտն
եւ
ասէ.
ահաեղբար`
այդ
նեղէր
զքեզ,
մինչեւ
ելաւ
'ի
քենէ:
Ցուցանէ
առակս,
թէ
շատ
'իհարստութենէ
հպարտանայն.
եւ
այլ
'ի
փառաց
աշխարհիս,
որ
գայ
նոցա,
եւ
այ[լ]ք
'ի
գիտութենէ.
իսկ
որ
խելքունի,
նայ
յորժամ
որ
փառք
աշխարհիս
գայ,
նայ
յանժամխոնարհի
եւ
հեզ
լինի,
որ
գովի
'ի
յԱստուծոյ
եւ
'իմարդկանէ:
ԻԱա.
206/195D
Մուկ
մի
ըղտին
մօտգընաց
եւ
ասէ
ցնա.
տուր
ինձ
հրաման.
որ
տեղ
որ
դուանցնիս,
ես
'ի
քո
ոտաց
ներքեւն
բոյն
դնեմ.
եւ
ասէուղտն.
վնաս
լինի
քեզ.
քանզի
յանկարծակի
կոխեմ
զքեզեւ
մեռանիս.
ասէ
մուկն.
կակուղ
է
սմպակդ.
ասէ
ուղտն.
արիւն
քո
'ի
գլուխ
քո.
եւ
շինեաց
մուկն
բոյն,
որուղտն
անցանէր.
եւ
եկեալ
ըղտոյն
եւ
էր
բարձած
յոյժ.
յանկարծակի
կոխեաց
զմուկն,
որ
փսխեցաւ.
եւ
հայեցաւուղտն
եւ
ետես,
զի
ճրագու
մկանն
ելեր
էր
'ի
փորէն
'իդուրս.
զի
էր
գէր.
եւ
ասէ
ուղտն.
այդ
կայր
'ի
փորտ,
ո՞վեղկելի,
որ
նեղէր
զքեզ:
Ցուցանէ
առակս,
թէ
ամենայնմարդ,
[որ]
հպարտանայ,
նման
է
մկան.
եւ
ուղտն
սատանայէ,
որ
կոխէ
զհպարտն.
զի
այն
հպարտութիւնն
եւգիտութիւնն
յորովայն
մտանէ.
եւ
անկանի
'ի
խորսանդնդոց,
որպէս
անկաւ
սատանայ։
