Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԻԳ. ԱՂՈՒԵՍ ԵՒ ԱՐԾԻՒ
(123 V=119 I=127 ag)

Աղուէսն եւ արծիւն եղբարքեղեն եւ միայմտութիւն եւ երդումն արարին եւ դաշինքդրին ընդ միմեանս, թէ 'ի մեկ տեղ բերեն զորսն եւ ապայուտեն. եւ յորժամ աղուէսն որսար, գար արծիւն եւ 'իմեկ տեղ ուտէին. եւ յորժամ արծիւն որսար, առնէրզորսն եւ երթար նստէր 'ի բարձր ծառս եւ 'ի բարձրվէմս, որ աղուէսն ոչ կարէր ելանէր անդ. եւ գիտացաղուէսն զնենգութիւն արծւին եւ ասէ. ո՞վ եղբար, նենգաւոր եւ ագահ երեւիս եւ աւազակ:

Ցուցանէ առակս, թէ մարդ հետընկերոչ արդարութեամբ պիտի կենայ եւ ոչնենգութեամբ եւ կեղծաւորութեամբ. զի մարդ որ հետընկերոչ ծուռ լինի, նայ նման է գողոց եւ աւազակաց եւՈւդայի եւ Կայենի եւ մարդայսպանի։