Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԻԵ. ԹԷ ՈՐՊԵՍ ՄԵՌԱՆԻ ՄԵՂԱՒՈՐ ԵԿԵԱԼ Ի ԶՂՋՈՒՄՆ
(125 V=121 I=129 ag)

Այր մի զիւր ժամանակն 'ի մէջմեղաց էր կացեալ էր ազգի ազգի չարեաւք եւ բնաւ ոչ էրհիւանդացեր. եւ գնաց ննջեաց առ հովանեաւ եկեղեցոյմիոյ. եւ եկն 'ի զղջումն եւ ել սկսաւ զեկեղեցինշինել. եւ յորժամ կատարեաց, հիւանդացաւ զցաւ մահունեւ մեռանէր. եւ ասաց այրն այն. տէր Աստուած, այսքանժամանակ 'ի մէջ մեղաց եւ 'ի մէջ չարեաց էի եւ ոչհիւանդացայ. եւ յորժամ եկեղեցի շինեցի, հիւանդացայեւ մեռանիմ. մի թէ իմ եկեղեցոյ շինելնս անընդունելիէ։ Եւ նոյն ժամայն պահապան հրըշտակքն ասաց նմայ. լինէր Աստուծոյ. զի Աստուած ողորմեցաւ. զամենայնմեղս, զոր գործեալ էիր, զղջացար, քեզ թողութիւնեղեւ. եւ քոյ եկեղեցոյ շինելն քան զամենայն բարիգործք առաւել է. Աստուած քեզ ողորմեցաւ:

Ցուցանէ առակս, թէ ով որզղջանայ եւ 'ի մեղաց դառնայ, Աստուած զնորա մեղքն ոչյիշէ. եւ Աստուած կամի, որ մարդն բարի գործէ եւ ապայմեռանի. զոր իւրէն արժանի լինի. զի Աստուած ողորմածէ։