Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԽԷ. ՏԱՃԿԱՑ ԱՒՐԷՆՔ
(147 V=139 I)

Տաճիկ ֆախի[ր] մի զէշնփախուցեր էր եւ այլ ոչ կարէր բռնել. եւ երդումն արար'ի վերայ կնոչ իւր, թէ . Գ. տալախ կնիկն պոչ լինի 'իյիւրմէ, թէ զէշն բռնէ, հեծնու եւ այլ չէ իջանէյիշուն եւ յորժամ բռնեց զէշն եւ հեծաւ եւ եկաց 'իվերայ իշուն շատ մի եւ յեճեղեցաւ եւ քշէր զէշն եւինքն 'ի վերայ. եւ երթայ առ կարդացողնին, թէ ֆաթվայտան. որ յերբ իջանես յիշուն եւ կինն ոչ թողւի. եւամենեքեան ասացին, թէ այդ բանիդ ոչ կայ ֆաթվայ. եւյետոյ եկեալ մին կարդացող եւ ասաց, թէ մի տարէկուսլինիր. այտոր բան հեշտ է. գնայ քշէ զէշն 'ի ծառինտակն եւ ել յիշոյն 'ի ծառն եւ իջիր 'ի ծառէն 'ի վար:

Ցուցանէ առակս, թէայլազգիքն առասպելք են եւ բնութեամբ զաւրինացնգործեն. քանզի աւրէնս ոչ ունին. զի անաւրէնք են եւյամենայն աւրէնս իւրեանց զառասպելս խառնեալունին։