ՃԿԴ.
ԿԱՊԻԿ
ԵՒ
ՀԱՅԵԼԻ
(164
V)
Մայմունդն
կոյզէր.
որ
'իհայելին
հայէր.
ու
'ի
ժուռ
կոյ
գար.
նայ
գնաց
'իյարտակնոցն,
'ի
վար
նայեցաւ,
տեսաւ
զինքն
ուծիծաղեցաւ
եւ
ասաց,
թէ
այսպիսի
երեսիս
այսպիսիհայ[ե]լի
պիտի.
եւ
այս
վայել
է
ինձ:
Ցուցանէ
առակս,
թէ
ամենայնտկար
եւ
անզաւր
եւ
գէշ
մարդ
զիւր
չափն
պիտի
գետինայ(=գիտենայ),
որպէս
մայմունդն
զիւր
գեշութիւնյիմացաւ։
