Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԿԶ. ՈՒՂՏ ԵՒ ԱՂՈՒԵՍ
(166 V)

Ուղտն եւ աղուէսն եղենեղբարք եւ եկան 'ի գետն եւ սկսան անցանել եւ ուղտնէմուտ յառաջայգուն. եւ ասէ աղուէսն. ո՞վ եղբար, խորայգուն է գետդ թէ ոչ. ասէ ուղտն. 'ի ծունկսհասանէ. եւ ասէ աղուէսն. վա՞յ ինձ, բաց ծուկն եւծուկ` առաջի ուղտուտ եւ աղուէսուդ:

Ցուցանէ առակս, թէ մեղք կայ, որ մեղք է. եւ մեղք կայ, որ մահու չափ է. զի որք ոչապաշխարեն յառաջայգոյն եւ [ի] հրեղէն ծովն ընկղմին, որ ոչ գոյ հանգիս[տ]. եւ Քրիստոսի փառք յաւիտեանս. ամէն:

Առակաց բանքս է հրաշալի.
Երգողն է սուրբ եւ պանծալի
Ր[ա]բունեաց ր[ա]բուն բարի,
Որոյ Վարդան վերայ կոչի.

Հրեշտակաց պար յորինի,
Առաքելոց աթոռ նստի,
Եւ աներեկ աւրն որ լինի,
Մեզ բարէխաւս առ Տէր լինի: