Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃԿԷ. ՄԱՆՐ ԹՌՉՈՒՆՔ ԵՒ ԱՐԱԳԻԼ
(30 I=29 S. Laz. Ե. Բ. )

Ժողովեցան մանր թռչունքն եւաղաչեցին զարաքիլն. զն դիցեն զբոյնս իւրեանց 'իներքոյ բնին արաքլի. եւ եկեալ աւծքն բնակեցան 'իխռիւսն, զոր կուտեալ էր արաքիլն 'ի բունն իւր. եւսկսան քարոզել զնորածին ձագսն մանր թռչնոցն. եւարաքիլն ունի սովորութիւն, որ տանի զգլուխն յետ 'իվերայ թիկանցն եւ զկտուցն կլկլեցնէ իբրեւզձնձղայս. եւ կարծէին մանրաձագերն, թէ ապաշօէ զմեզ. եւ ասէին առ նա, թէ շատ շնորհակալեմք քեզ. զի թէպէտեւ աւգնել ո՛չ կարես, տրտմակից լինիս մեզ:

Նշանակէ առակս, թէ թագաւորոմն կամ իշխան ոչ կարէ աւգնել ժողովրդեանն եւ պահել'ի թշնամեաց. այլ զհարկն յաւելորդ պահանջենաղքատացն եւ ինքեանք փափկանան. նոյնպէս եւ հոգեւորառաջնորդքն. զի խնամ ոչ տանեն հօտին եւ ոչ հոգանզբորոտն զհիւանդացեալսն մեղօք, այլ զգէրն զենեն եւճարպովն պարարտանան։