Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՃՂԱ. ՍԻՒՆ
(28 ag=174 D)

Թագաւոր մի զբարձր եւզուղորդ սիւն մի կանգնեաց եւ մարգարիտ մի գեղեցիկեւ մեծագին 'ի վերայ սեանն եդ եւ ասէ, թէ մարդ որ ընդայս սիւնս 'ի վեր ելանէ եւ առնու զմարգարիտն, ես տամնմա զմարգարիտն։ Եւ ժողովեցան բազում մարդիկ եւո՛չ կարէին ելանել ընդ սիւնն 'ի վեր։ Եւ եկն այր միեւ եխած զսրունսն եւ զանդամն եւ զձեռսն եւզբազուկսն եւ պատառեաց. եւ արիւնն հեղաւ. եւխածատած տեղին եղեւ զերդ սանդուխտ. եւ ձգեալ զձեռնգրկեաց զսիւնն եւ ել եւ էառ զմարգարիտն։ Թագաւորնգովեաց զայրն եւ ետ նմա զմարգարիտն:

Ցուցանէ։ Թագաւորն Աստուածէ եւ այն սիւնն, զոր կանգնեաց մարդկան, է պատուիրաննԱստուծոյ. զի մարդիկ սակաւ պահեն զօրէնսն. որպէսմարդիկքն այնոքիկ, որք ոչ կարէին ելանել ընդ սիւնն. Եւ մարգարիտն այն է, զի Աստուած պարգեւ խոստացաւմարդկան. որ եւ բազումք ցանկան գտանել զմարգարիտնզայն եւ ո՛չ կարեն. Բայց նոքա առնուն զմարգարիտն, որք զիւրեանց մարմինն սպանին վասն արքայութեաննԱստուծոյ` մարտիրոսքն եւ արդարքն, որք հեղինզարիւնս իւրեանց վասն տեառն. որպէս այրն այն որբազում նեղութեամբ ել ընդ սիւնն եւ էառ զմարգարիտնեւ զանանց բարին։