Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄԾԶ. ԻՄԱՍՏՈՒՆ ԴԱՏԱՒՈՐ
(95 D)

[Զ]ԶԱՒԱԿԱՑ, ՈՐՈՑ ԱՆԿԵՂԾ ԵՆ'Ի ՀԱՒԱՏՍ Ասի 'ի պատմութեանց, թէ էր տանուտէր մի եւունէր կին վատ. եւ կռուեցաւ կինն եւ ասէ. կարծես, թէ.. Գ. որդիքդ 'ի քեզանէ են. մինն է քոյն եւ երկուքն բիճեն. եւ նա էհարց, թէ ո՞րն է իմն. եւ կինն ոչ ասաց. եւյորժամ մեռանէր հայրն, ասաց. ամենայն ինչքն իմհարազատ որդոյ իմոյ լիցի. եւ կռուէին եղբարքն, թէ եսեմ հարազատ որդին. եւ միւսն, թէ ես եմ. եւ գնացին առիմաստուն դատաւոր մի. հրամայեաց դատաւորն զհայրնիւրեանց հանել 'ի գերեզմանէն եւ նետաձիգ առ[ն]ել 'ինմայ. զոր հարկանէ զհայր եւ թափ հանէ զնետն, նայ էհարազատ որդին։ Եւ Բ. որդիքն հարին զհայրն եւճշմարիտ որդին ոչ ձգեաց նետ, այլ քարշեաց դանակ. զիսպանցէ զեղբարքն. եւ ելաց դառն արտասուօք եւ թաղեացզհայրն. եւ գիտացին, որ նայ էր հարազատ որդին. եւետուն զհայրենի ինչքն 'ի նմայ:

Այսպէս Քրիստոսի Աստուծոյմերոյ են որդիք բազում հոգեւորք. բայց ոմանք խորթքեն, որպէս անհաւատք, որ ոչ ասեն Աստուած եւ մահուչափ մեղօք գործելով զմեղս խոցոտեն զՔրիստոս, որպէսասէ Պօղոս, թէ այնպիսիքն զՔրիստոս միւսանգամչարչարեն եւ խաչեն. այսպիսիքս ոչ լինին ժառանգ հօրներկնաւորի։ Այլ նոքա որ սիրեն զհայր իւրեանցզՔրիստոս եւ նախանձաւոր լինին հաւատոց նորա. զիյորժամ լսեն նախատինս վասն Քրիստոսի, ոչ համբերեննախատանաց, այլ տան զանձինս իւրեանց 'ի մահ վասնՔրիստոսի. այսպիսիքս են ժառանգորդ արքայութեանԱստուծոյ, որպէս սուրբքն ամենայն 'ի կռապաշ[տ]իցչարչարեալ մեռան։