Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄՀԲ. ԻՄԱՍՏՈՒՆ ԻՇԽԱՆ ԵՒ ՅԱՂԹՈՂ ԹԱԳԱՒՈՐ
(114 D)

Կայր իմաստուն մի մեծ յազգէեւ ունէր քաղաք մի շէն բազում բարեօք լցեալ. եկնթագաւոր մի եւ աւար եհար զքաղաքն. կուտեցին առաջինորա. ասէ թագաւորն. մի տրտմիր, ո՞վ իմաստուն. ահազամենայն բարիք քաղաքին քո քեզ տաց. զի մինչ յայսվայելեցեր, այլ ոչ կարես վայելել։ Ասէ իմաստասէրն. զբարիքդ քաղաքիս, որ տաս ինձ, ո՞ւստի է ինձ յայս. զիես ոչ 'ի լուծ եզանց վաստակեցայ եւ ոչ յարօր եւ 'իմաճ ոչ զերկիր բրեցի եւ տնկեցի զայգիքդ. եւ մէրկեկինք յաշխարհս եւ մերկ գնալոց եմք յաշխարհէս. եւաշխարհի բարիքս աստ մնայ։ Եւ գովեաց զնա թագաւորնեւ զարմացաւ ընդ իմաստութեան նորա եւ ասէ. լաւ էիմաստութիւն եւ պատուական քան զգանձս ոսկոյ եւարծաթոյ եւ քան զամենայն մեծութիւն աշխարհիս, յորժամ դատաստանն խորհի։ Իմաստուն ասէ. ով թագաւոր, յիսկզբանէ աշխարհիս, սուգն եւ զտրտմութիւն եղեւբաժին մարդկան. եւ ես ո՞րպէս ուրախանամ, զի յամուր(=յամենայն աւր) զմեղքն իմ յիշեմ եւ զարհուրիմ եւզարմանամ զԱստուծոյ ներելն, որ կու ներէ չարեացիմոց, եւ դողամ 'ի դատաստանէ նորա։ Ապա թէ յիմարմարդ լինի, որ ոչ կարէ իմանալ զկորուստ հոգոյ իւրոյեւ ոչ զփառք եւ զպատիւ արդարոցն իմանայ եւ ոչզտանջանք մեղաւորացն, այնպիսին ուրախանայյաշխարհիս։