Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄՁԲ. ՏԽՈՒՐ ԹԱԳԱՒՈՐ
(126 D)

Ասի 'ի պատմութեանց, թէ կայրոմն, որ բնաւ ոչ ուրախանայր. բայց արդար դատաստանառնէր։ Եւ օր մի արարին ընթրիս ժողովուրդքն վասնթագաւորին, եւ բերին գուսան եւ երգեցիք. նա ոչուրախացաւ. եւ եղբայր թագաւորին եհարց, թէ ընդէ՞րոչ ուրախանաս. եւ ասէ. վաղն տաց քեզ պատասխանի։ Եւվաղիւն հրամայեաց փողահարացն փող հարկանել. եւերկեան յոյժ. եւ ետ բերել զեղբայր իւր եւ նստոյց զնամերկ 'ի վերայ փթած աթոռի մի եւ շեղջ կրակ 'ի ներքոյյաթոռոյն եւ սուր մի մերկ բարակ դերձանով կախեաց 'իվերայ գլխոյն եւ սուր մի յառաջ կողմանէ ցցեաց եւսուր մի յետուստ կողմանէ եւ մէկ սուր յաջմէ եւ մէկ'ի ձախմէ. եւ ետ բերել բազում գուասանս եւ երգեցիկսեւ սեղան բարելի առաջի նորա։ Եւ ասէ թագաւորցեղբայրն իւր. ընդէ՞ր ոչ ուրախանաս. եւ նա ասէ. որպէ՞ս կարեմ ուրախանալ 'ի մէջ այսչափ նեղութեանցս. ասէ թագաւորն. նոյնպէս եւ զիս տեսանեմ ես 'ի մէջբազում նեղութեանց. քանզի որպէս դու վախեցար 'իձայնէ փողոյն իմոյ եւ զի դու ինձ ոչ ինչ եսվնասակար, նոյնպէս ես երկնչիմ 'ի յետին փողոյնձայնէ, որ գոչէ առաջի ահեղ դատաւորին. եւ ես զիսառաջի Աստուծոյ կու թուիմ. եւ փտեալ յաթոռ իմմարմինս է եւ սուր կախեալ 'ի գլխոյ իմոյ է դատաստաննԱստուծոյ. եւ սուր յառաջս է իմմէ յիշատակութիւնմեղաց իմոց. եւ սուր յետուստ կուսէ իմմէ յիշատակ էմահուան իմոյ. եւ սուր 'ի յաջ կուսէ է հեշտութիւն եւմեծութիւնս աշխարհիս եւ մարմնոյս կիրքն, յորմէերկնչիմ, գուցէ զրկիցեն զիս յերկնիցթագաւորութենէն։ Եւ սուրն յահեկէ է բազմութիւնմեղաց իմոց` զիս 'ի ձախակողմեան դասն ջանայ դասել եւընդ դիւացն տանջել. վասն այսորիկ զայս ամենայնզմտածելով` ոչ կարեմ ուրախանալ։ Եւ ամենեքեանլուեալ փառս ետուն Աստուծոյ, որ այնպիսի ծառայ կայրԱստուծոյ եւ նոքա ոչ գիտէին. երանի թէ ամէն մարդզայն ահագին ձայն փողոյն 'ի միտ ածէր, որպէսթագաւորն, եւ ոչ բնաւ ուրախանայր յայս յաշխարհս։