Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄՂԱ. ԿՐԱՒՆԱՒՈՐ ԵՒ ԾՆԱՒՂՔ
(179 D)

Այր մի ունէր որդի մի. եւորդին այն եղեւ կրօնաւոր եւ գնաց մտաւ ընդ ծերպովվիմի եւ աղօթէր. եւ եկեալ հայրն եւ մայրն 'ի ներքսվիմին եւ ասէին ընդ որդին. եկ առ մեզ, զոր տեսանեմքզքեզ. զի կարօտ եմք զքո տեսուն. եւ ասէ որդին, թէ ոչտեսանէք զերեսս իմ եւ ոչ ես կարեմ տեսանել զերեսսձեր. եւ ասեն հայրն եւ մայրն առ որդին, թէ տեսանեմքզքեզ, որ զձեռդ ընդ հետեւդ կապած եւ զմազդ ցիցն 'իվեր եւ տանեն զքեզ 'ի հրապարակսն առաջի դատաւորին։Եւ գնացին սրտմտութեամբ յերեսաց որդոյն։ Եւ անցաւաւուրք ինչ. եւ կայր ճանապարհն, որ անցանէր ընդվիմովն. եւ ահա գային ճանապարհորդքն. եւ աւազակքնսպանեցին զամենայն ճանապարհորդքն, որ անցանէին ընդայն. եւ դատաւորն քաղաքին իբրեւ լուաւ, վաղվաղակիառաքեաց զինուորս, թէ տեսէք եւ գտէք զսպանողքսն. եւեկեալ շուրջ գային զայրին զայն եւ ոչ զոք գտան, բայցմիայն կրօնաւորն. կալան եւ կապեցին եւ ասեն, թէ ոչես դու միայնակեաց, այլ աւազակ ես եւ զվաճառականքնդու սպաներ. եւ կապեցին զձեռքն 'ի յետեւն եւ զմազնցիցն 'ի վեր եւ ասեն, թէ բեր քեզ վկայք, թէ ոչ սպաներզճանապարհորդքն. եւ ասէ կրօնաւորն. ոչ զոք ունիմաստ, որ գայ վկայութիւն տա՛, բայց միայն ծառերս. եւկրօնաւորն կսկծմամբ ասաց, թէ ով ծառք, եկէք տուք ինձվկայութիւն, որ ես չեմ սպաներ զզօրքն. եւ առժամայնհրամանաւն Աստուծոյ ծառքն խլեցան 'ի տականց եւվերացան ընդ օդն 'ի վեր, երթային հետ կրօնաւորին եւիբրեւ եկին առաջի դատաւորին, պատմեցին նմա զօրքնզսքանչելիսն. զի այլ մարդ ոչ անդ գոյր առ 'իվկայութիւն սորա. այլ հրամայեաց ծառերուն զի գանվկայութիւն տան. եւ ահա եկեալ զի վկայեսցեն. զի ոչ էդա սպանօղ զօրացն։ Իբրեւ ետես դատաւորն, զարմացումն կալաւ զնայ 'ի սքանչելեացն, որ եղեւ ընդառն կրօնաւորին, եւ արձակեաց զնա խաղաղութեամբ:

Եւ ահա կատարեցաւ անէծքծնօղացն. վա¯յ այն մարդոյն, որ զծնօղքն արհամարհէ, եւ ով ոք զծնօղաց անէծքն առնու, նա հուրնհաւիտենական ժառանգէ։