ՄՂԵ.
ՊՂՊՂԱՅ
(195/186
D)
Այր
ոմն
մեծատուն
ունէր
կինմի
գեղեցիկ.
եւ
կինն
այն
շնայր.
եւ
այրն
գնաց
'իշուկան
եւ
գնեաց
հաւ
մի
'ի
հնդկաց
անունն
պղպղայ.
եւ
գիտէր
հնտի
լեզու.
ասէ
վաճառականն
առ
հաւն,
թէ
տանեմ
զքեզ
'ի
տուն
իմ
եւ
զինչ
կինս
առնէ,
դու
տես.
երբ
որ
ես
գամ
'ի
տուն,
դու
ինձ
ասես։
Եւ
եկն
մարդ
մի
եւ
գործեաց
չար.
եւ
յորժամ
եկն
վաճառականն,
նա
ասաց
հաւն.
եւ
այրն
բարկացաւ
եւ
ծեծեց
զկինն.
եւ
յորժամ
ել
այրն,
եւ
ասէ
կինն
ցծառայքն,
թէ
ո՞վ
ասաց
զմեր
բանն.
զի
այլ
ոչ
ոք
տեսաւ
այլ
դուք.
եւ
ասեն.
քաւ
լիցի,
տիկին.
մեք
չեմք
ասել.
այլ
տեսաք,
զի
պղպղայն
խօսէր
ընդ
տեառն
մերում.
'ի
միւս
եր[ի]կունն
ասէ
կինն
ցծառայքն,
թէ
առէք
զսաֆորն
եւ
լցէք
ջրով
եւ
առէքն
զաւելն
եւ
[երդ]իկից
զջուրն
'ի
վերայ
հաւի
գլխոյն
ցանեցէք,
որ
զաչքն
չի
բանայ
եւ
տեսանէ,
զոր
մեք
գործեմք,
եւ
առէք
թմպուկ
եւ
ծեծեցէք,
որ
ձայնն
գոռայ.
որ
գիտենայ
հաւն`
որոտումն
է
եւ
անձրեւ
կուգայ։
Եւ
զայն
գիշերն
ողջ
կերան
եւ
խմեցին
եւ
պոռնկեցան.
եւ
հաւն
'ի
տոպտոպային
ձայնէն
ոչ
լսեց,
թէ
զինչ
արարին.
եւ
ասէ
հաւն
առն
իւրում,
թէ
այս
գիշերս
այնչափ
որոտումն
կայր
եւ
անձեւ,
որ
զաչս
ամենեւին
ոչ
կարացի
բանալ.
եւ
մեծատունն
բարկացաւ
եւ
ասէ.
այս
գիշերս
պարզ
էր
եւ
անձրեւ
ոչ
կայր,
ով
գարշելի
եւ
եղկելի
հաւ.
այդ
ո՞րպիսի
սուտ
է.
որ
անձրեւ
չեկաւ
եւ
որոտումն
չկայր
եւ
դու
ստեցեր
եւ
զիմ
անմեղ
կինս
մեղապարտ
արարեր.
վասն
այդ
սուտ
բանիդ
մեռանիս.
եւ
եզարկ
զհաւն
'ի
գետինն.
եւ
առժամայն
մեռաւ
անմեղ
հաւն
'ի
ձեռն
կնոջ
չարութեան։
Ցուցանէ,
թէ
կնոջ
ֆէլն
շատ
է.
եւ
սատանայի
թուր
է.
այնով
սատանայ
սպանանէ
զմարդիկք։
