Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄՂԷ. ՄԻԱՄԻՏ ԳՈՂՔ
(197/188 D)

Երկու գողք գնացին 'իմեծատան միում յերդիք եւ կամէին գողանալ զինչսնորա. եւ էր լուսնկայ. եւ իմացաւ այրն, որ գողքն 'իյերդիքն եկին. եւ ասէ կինն ցայրն, թէ ամէն գանձս եւդրամն եւ ղումաշն ո՞ւստի է եկեր քեզ. եւ ասէ այրն. երթայի 'ի գողութիւն 'ի գիշերի մեծատանց երթիք 'իլուսն կայ լուսոյն, որպէս որ այժմ կայ. եւ շուքլուսնկին յերդից 'ի վայր ցայթէր զերթ հիմայ. եւ եսգիրկ առնէի զլուսնկին շուքն` բռնէի եւ 'ի վայրկիջ"նայի (այսպ) 'ի տունն եւ բան մի կասէի. որ ինչգեղեցիկ ղումաշ կայր 'ի տանն, նա ամէնն ինձ կերեւնարեւ առնէի 'ի շուքն կապէի եւ զիս այլ 'ի հետ ղումաշին. եւ շուքն զիս 'ի վեր կու հանէր 'ի տունսն (տանիսն). եւայսպէս զամէնն շահեր եմ։ Իբրեւ լսեցին գողքն զբանսզայս, խիստ ուրախացան եւ հաւատացին պատրողականբանիցն եւ գրկեցին զշուքն, որ 'ի վայր իջնուն, անկանեւ խելաց թափեցան. եւ այրն յարեաւ եւ եսպան զնոսա:

Ցուցանէ առակս, թէ մարդն որգողանայ եւ սատանայական բանին հաւատայ, նա որպէսայն գողքն կորնչին. եւ պատճառն 'ի կնոջէն ելաւ, որայն գողքն յերդից 'ի վայր անկան. կինն 'ի կողէն է եւկողն ծուռ է եւ ինքն չար է։