Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅԺԹ. ԵՐԿԱԹԱԿԵՐ ՄՈՒԿՆ ԵՒ ՏՂԱՅԱՄԲԱՐՁ ԱՐԾԻՒ
(31 F)

Մարդ մի յԷմ գնաց եւ Ծ. Կ. քաշերկաթ ամանաթ էդիր 'ի մարդ մի 'ի մօտ, թէ 'ի դառնալնինձ ապր լինի։ Երփ էրեկ խնդր"ց, նայ ասաց, թէմուկն կերաւ։ Նայ ասաց, թէ ե՞ղ էր, մե՞ղր էր, պա՞նիրէ[ր], որ մուկն կերաւ։ Եւ գնացին 'ի դատաստան. եւուրացաւ։ Եւ երկաթին տէրն` օր մի այն մարդուն տղայն'ի գիրն կու երթար` եւ նայ գողացաւ, որ ոչ ոք չգիտաց. եւ պ"հց. եւ այն մարդն աղէխորով 'ի շուրջ կու գայրեւ չէր 'ի գիտն"լ. եւ տեսաւ երկաթին տէրն եւ ասաց. տեսայ` արծիւ մի ունէր տղայ մի. եւ ասցի. ո՞ւստի էայտ տղայտ. նայ ասաց, թէ 'ի յինա քղ"քէն է, որզերկաթն մուկն կու ուտէ. եւ ասաց. զէնէհար` զիմտղայն դու ունիս. տուր` զքո երկաթն ես ունիմ։