Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅԽԶ. ՏԱՆՈՒՏԷՐ ԵՒ ՈՐԴԻՆ
(12 G)

Ասի առակաց, թէ տանուտէր միորդին կարգեր էր եւ դրեր էր 'ի վերայ, թէ զինչ տուննմեծ խարճ կայ, զհացն, զմսացուն, զհալաւն, զմաշկիհռոգն եւ դու զայլքս ու խարճերն հոգայ ու տունս շէնկենայ, այսինքն զաղն, զձէթն, զջուրն, զսապոնն, զբաղնեցի փողն եւ զսոցին նմանն։ Եւ արար մանուկնզայն ժամանակ մի, խիստ նեղացաւ. եւ յաւուր միումգնացին հայրն եւ որդին ընդ փողոցն 'ի վայր եւ տեսին, զի մարդիկ զգայլ մի կալեալ եւ զկոճն 'ի վիզն եդեալեւ զընճռով 'ի շուրջ ածէին եւ փող առնուին. եհարցորդին զհայրն, թէ հայր, այն ի՞նչ է. ասէ հայրն. որդի, գայլ է, որ զոչխարն կու պատառէ եւ ուտէ. ասէ որդին. զայն հա՞[ն]ց կու չարչարեն եւ 'ի բաց չի՞ պիտիթողուն. ասէ հայրն. մինչ այնպիսի չարչարեն. որ ինահաստ վիզն բարակի. եւ ասէ որդին. թէ կուզեն, որ թէզբարակի այն գայլուն վիզն, նաղքդ ու խարճերն 'ի վրանթող ձգեն. նա քան զիմ վիզն խիստ կու բարակի. ապագիտաց հայրն. որ որդին 'ի քսուրին խարճերուննեղացեր էր եւ կու ամաչէր հաւրն երեսն բերել։