Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՅՀԳ. ԻՇԽԱՆ ԵՒ ՆԱԽԱԾԱԳ ՇՈՂ
(ԲԵՐԼ. 90, էջ 149)

[Թ]ագաւոր ոմն մեռեալ էր. եւիշխանքն կամէին ինքնակամ թագաւորել. եւ եդին ուխտ'ի մէջ իւրեանց, թէ ո՞վ այգուէ յառաջ տեսանէ զլոյսարեգականն, նա լինի թագաւոր։ Եւ պատրաստեցանամենեքեան ընդ առաւօտն տեսանել զշողն. եւ հայէինամենայն իշխանքն ընդ արեւելս. բայց մի ոմն 'ի նոցանէճարտար` հայէր 'ի գլուխ լերին մի բարձր, որ էր դէպ 'իյարեւմուտս. նա նախավաղ ետես քան զամենայն զլոյսարեւուն. աղաղակեաց եւ ասէ. ահա տեսի, տեսի ես. տեսէքեւ դուք ճաճանչ արեգականն. վասն որոյ նստաւ յաթոռթագաւորութեան:

Այսպէս սուրբ Աստուածածինննման է բարձու լերան. եւ 'ի նմա նախավաղ ծագեացարեգակն արդարութեան եւ 'ի լոյս աստուածային եւ 'իճառագայթ քրիստոնէութեան 'ի նմա ազդեաց. առաջինքրիստոնեայ նա է. զի մինչ դեռ յարգանտին Քրիստոսհաւատաց սուրբ կոյսն, թէ սա է Որդին Աստուծոյ, զորյղացեալս եմ յորովայնի իմում։ Վասն այսորիկ նման էլերան սուրբ Աստուածածինն թափօրայ, որ թարքմանիլոյս. որովհետեւ այսպիսի ապաւէն կայ մեր, պարտիմքհայել 'ի լեառնս եւ տեսանել զլոյս երկնային մեքհաւատացեալքս 'ի նա. բայց անհաւատքն, որ թիկունսդարձուցանեն 'ի սրբոյ կուսէն եւ հային յարեւելս, ուր արեգակն ելանէ, այսինքն 'ի մեծութիւն եւ 'իպայծառութիւն աշխարհիս, զլոյս ճշմարիտ հաւատոյն ոչտեսանեն, չհասանեն յերկնից արքայութեանն։