Ժողովածոյ առակաց Վարդանայ

ՄԵ. ԱՒՁ ԵՒ ՀՈՏԱՒԷՏ ԾԱՂԻԿ
(119 ag=176 D)

Օձն երթայ 'ի դուր դաշտ եւ 'իկանաչ եւ 'ի ծաղկանց մէջ եւ կանգնի 'ի վերայ տըտաննեւ իմանայ, թէ հովն յոր դիհաց գայ, եւ դէմ հովոյնկանգնի. եւ հովն զծաղկանց հոտն ընդ ինքն զարկնէ. եւպարարտանայ 'ի հոտոյն։ Եւ ծաղիկ մի կայ` յորժամ այնծաղկին հոտն ընդ ինքն դիպի, նայ լուսատու մարգարիտմի 'ի գլուխն յօրինի. եւ գիշերն ընդ որ երթայ օձն, այն լոյս է իւրն եւ լուսաւորէ մարգարիտն զօձն. եւցերեկն մութն։ Ցուցանէ, թէ դաշտ կանաչ` եկեղեցիԱստուծոյ է եւ ծաղիկն պատուիրանն Աստուծոյ է, առաքելական եւ մարգարէականն։ Եւ այն մեծ ծաղիկն, որգեղեցիկ է եւ զլուսատու մարգարիտ շնորհէ, այնաւետարանն Քրիստոսի է եւ հովն Հոգին սուրբ։ Եթէ ոքիմաստութեամբ երթայ յեկեղեցի Աստուծոյ եւ հաւատովմտիկ դնէ Աստուծոյ բանիցն, նայ Հոգին սուրբանուշահոտութեամբ արբուցանէ զլսօղս։ Եւ եթէզաւետարանական բանն, հաւատով եւ սրտի մտօք առնու 'իմիտ, նա լուսատու մարգարիտ լինի անգին եւ զհոգւոյնխաւարն, որ է մեղքն, հալածէ եւ զաշխարհիս կեանքն, որէ սուտ լոյս, մութն երեւեցուցանէ։