«Ես
եկի
ոչ
զի
զկամս
իմ
արարից,
այլ
զառաքչին
իմոյ»։
Ո՛չ
ցուցանէ
այս
երկու
կամք
հակառակ
միմեանց.
զի
առողին
է
բանս՝
եւ
ո՛չ
առեցելոյն.
այսինքն
բանին՝
եւ
ո՛չ
մարդկութեանն։
Թէ
մարդկութեանն
էր՝
գո՛յր
ինչ
ասել։
Այլ
այս
առաւել
զմիակամութիւնն
ընդ
հօր
եւ
որդւոյ
ցուցանէ.
զի
ասէ՝
ո՛չ
է
իմ
կամք
այլ
որիշ
զի
առնեմ,
այլ
զա՛յդ
կամքդ
առնեմ
զի
հասարա՛կ
է։
Զի
ոչս
այս
բաց
բարձակա՛ն
է.
որպէս
թէ
ո՛չ
չափով
տայ
Աստուած
զհոգին
որդւոյ.
այսինքն
է՝
զի
ոչ
տայ
եւ
ո՛չ
չափէ։
Սմին
նման
է
զոր
ասէ
մարգարէն
յաղագս
Քրիստոսի.
«Ո՛չ
մեղք
իմ
եւ
ո՛չ
յանցանք»։
Ո՛չ
թէ
բացասութիւնքս
այսոքիկ
զլինիլն
ցուցանէ,
այլ
թէ
ո՛չ
էր
այնուամենայնիւ։
Այսպէս
եւ
այժմ
ասէ.
«Ո՛չ
զկամս
իմ
արարից
».
որպէս
թէ
ո՛չ
է
իմ
ա՛յլ
կամք
զի
արարից.
այլ
նոյն
հօր
կամքն
է
եւ
իմ
կամք։
Նմանապէս
եւ
այն.
«Ո՛չ
իմ
կամք՝
այլ
քո՛յդ
լիցի»։
Աստանօր
ո՛չ
յատուկ
կամք
ցուցանէ
բաժանեալ
ի
հօրէ .
այլ
առաւել
զմիակամութիւնն
հօր»։