Զի՞նչ
է
որ
առ
փորձիչ
օրինաւորն
ասաց.
«Չիք
ոք
բարի՝
բայց
մի
Աստուած»։
Ասեմք
եթէ՝
օրինականն
որպէս
զմարդո՛յ
բարութիւն
կարծէր
ունել
Քրիստոսի՝
այլ
ո՛չ
գերագոյն.
զի
եւ
մարդիկք
բարի
անուանին.
որպէս
թէ.
«Բարի
առնէ
Տէր
բարեաց»։
Եւ
թէ.
«Մարդ
բ
արի
ի
բարի
գանձուց
սրտի
իւրոյ
բղխէ
զբարի»։
Այլ
այս
երկրորդաբար
հոսումն
է
յառաջին
բարւոյն.
այսինքն
յԱստուծոյ։
Վասն
այն
Տէրն
ընկրկեաց
զօրինականն
թէ
միայն
ծայրագոյն
բարի
է՛
Աստուած.
եւ
ի
մարդկանէ
ո՛չ
ոք
ունի
զայս։
Եւ
դու
ընդէ՛ր
ասես
լինել
ինձ
ըստ
մարդկան
երկր
որդաբար
բարի.
զի
Աստուածութեամբս
եմ
ընդ
հօր
ծայրագոյն
բարի։
Դարձեալ՝
փորձիչս
այս
փառասիրութեամբ
յառաջեաց
առ
Քրիստոս.
ուստի
եւ
ի
բանից
իւրոց
երեւի
թէ
ամենայն
պատուիրանացն
պահպանօղ
եմ.
զոր
Տէրն
պակաս
լինել
յանդիմանեաց։
Եկն
առ
Յիսուս
ասելով.
«Վարդապետ
բարի
».
զի
լսիցէ՝
աշակերտ
բարի։
Վասն
այն
հեզն
յամենայնի՝
արհամարհեաց
զփառամոլ
միտս
նորա
խոնարհ
պատասխանեօքն։
Այլ
եւ
յայտնեաց
զծածուկ
պատրւակեալ
խօսս
նորա։