Զի՞նչ
է
«ամենայն
որ
մատիցէ
ընդ
յեբուսացիս
ընդ
կաղս
եւ
ընդ
կոյրս
յատելիս
Դաւթի»։
Պատասխան։
Այն
է
որ
կաղք
եւ
կոյրք
ընդդէմ
դարձան
Դաւթի
եւ
անարգանօք
ասէին՝
մի
մտցէ
Դաւիթ
ի
քաղաքս.
որ
նա՛
ինքն
է
Երուսաղէմ.
որ
եղեւ
տուն
Տեառն։
Կամ
զի
աղքատասէր
էր
Դաւիթ
եւ
բազումք
շրջէին
ընդ
նմա,
վասն
այն
յեփուսացիքն
նախանձեցան։
Կամ
զի
օրէնքն
գրեալ
էր՝
կուրի
եւ
կաղի
մի՛
դնել
գայթակղութիւն,
ասէին
նախատելով
թէ՝
որպէս
ո՛չ
կարես
կոխել
զդոսա,
նոյնպէս
ոչ
կարես
առնուլ
զմուրն
յեբուսայ։
Վասն
որոյ
ասաց
Դաւիթ,
ամենայն
որ
մարտնչի
սրով
ընդ
կաղս
եւ
ընդ
կոյրս
որպէս
ասացին
յեբուսացիքն,
նա
ատելի
է
անձին
Դաւթի.
եւ
խնայեաց
ի
նոսա
եւ
փրկեաց։
Որպէս
յետոյ
որդի
նորա
զկաղսեւ
զկոյրս
բժշկեաց
ի
տաճարին։
Եւ
զայս
յիշեցուցանէին,
«Ո՛րդի
Դաւթի
ողորմեա
մեզ».
որպէս
եւ
հա՛յր
քո
արար։