Վասն
է՞ր
քաղկեդոնիկքն
եւ
նեստորականքն
ուրանան
զբնութեամբ
միաւորութիւնն.
այլ
անձաոբ
միայն
եւ
յատկութեամբ
ասեն։
Պատասխանեմք։
Յաղագս
երից
պատճառաց
ուրանան
զմիաւորութիւնն
ի
մարդեղութիւն
բանին։
Նա՛խ՝
զի
մի՛
շփոթեսցին
բնութիւնքն
ի
միաւորութիւնն
որպէս
ասաց
Եւտիքէս։
Եր
կրորդ՝
զի
մի՛
չարչարել
լիցի
Աստուածային
բնութիւնն
ընդ
մարդկութեանն։
Երրորդ՝
զի
մի՛
Երրորդութիւնն
մարմնացեալ
երեւեսցի։
Զի
բնութիւնն
հասարա՛կ
է.
եւ
մայր
նորին՝
Երրորդութեանն
լիցի
մայր։
Զայս
ի
նոքա։
Իսկ
մեք
ի
կարճոյ
պատասխանեցուք։
Առաջնոյն
ասեմք.
թէպէտ
բան
ն
Աստուած
բնութեամբ
միաւորեսցի
ընդ
մարդկութեանն ,
ո՛չ
կրէ
շփոթումն
եւ
կամ
խառնակումն
ինչ։
Զի
անմարմին
է՝
եւ
միաւորի
ընդ
մարմնոյ.
որպէս
հոգի
եւ
մարմին
բնութեամբ
միաւորին
եւ
ո՛չ
շփոթին։
Առ
երկրորդն
ասեմք՝
թէ
ո՛չ
բաժանումն
բնութեան
առնէ
զանչարչարութիւն
բանին,
այլ
անեղութիւն
բնութեանն։
Զի
անե՛ղ
է՝
յաղագս
որոյ
ո՛չ
կրէ
յեղումն
ինչ
եւ
փոփոխումն
կրից։
Որ
եւ
գոն
ի
եղեալքս
միաւորեալք.
որպէս
հուր
եւ
երկաթ.
հոգի
եւ
մարմին.
որք
չարչարին
անչարչարապէս։
Առ
երրորդն
ասեմք՝
թէ
յիմարութիւն
է
ամենեւիմբ
եւ
մոլորութիւն
իսկ
ի
լսե
լ
զայս։
Զի
թէ
անանձն
բնութիւն
ասէաք
միաւորեալ
որ
էր
հասարակ,
գո՛յր
ինչ
նոցա
ասել
առ
այս։
Այլ
զի
զանձնաւոր
բնութիւն
եւ
զանհատն
ասեմք
մարմնացեալ.
զի
սկիզբն
միաւորութեանն
է
ի
բնութիւնն,
եւ
կտրումն
կայացեալ
ի
յանձն։
Յիմարա՛ց
ուրեմն
եւ
ափշելոց
է
խնդիր
նոցա։
Որ
եւ
ըստ
այսմ
պարտիմ
նոքա
ուրանալ
եւ
զանհատ
բնութիւնս
մարդկութեան
նորին։
Զի
մի՛
հասարակ
մարդկութիւնս
միաւորեսցի։
Որ
եւ
ընդ
չարչարիլն
Քրիստոսի՝
չարչարեցաւ
եւ
մեռաւ
բոլոր
մարդկութիւնս
ըստ
նոցա։
Զոր
զայսպիսի
չարութեան
խնդիրս
տարագրէ՛
եկեղեցի
ուղղափառաց։
Այլ
խո
ստովանիմք
զբանն
Աստուած՝
ո՛չ
մասամբ,
այլ
լրութեամբ
իւր
մարմնացեալ
եւ
մարդացեալ
ըստ
Պօղոսի
թէ.
«Ի
նմա՛
բնակէ
ամենայն
լրումն
աստուածութեանն
մարմնապէս»։
Ո՛չ
յեղմամբ
կամ
շփոթմամբ.
այլ
անշփոթ
միաւորութեամբ
զբանն
մարմին
եղեալ
եւ
միաւորեալ
զբնութիւնս
մեր
կատարելա
պէս
ընդ
իւրում
աստուածութեանն։
Եւ
երեւեալ
մարմնովն
մի
բնութիւն
տեսակցեալ
եւ
մի
անձնաւորութիւն.
մի
Տէր.
մի
որդի.
ըստ
սուրբ
հարցն
ուղղափառութեան։
Եւ
թէ՝
մի
ասեմք
զՏէր
մեր
Յիսուս
Քրիստոս.
եւ
մի
զբնութիւն
նորա։
Զի
մի՛
է
բնութիւն
բանին
մարմնացելոյ։
