Զի՞նչ
է
տալն
որդւոյ
զկեանս՝
կամ
զդատաստան՝
կամ
զիշխանութիւն
հեթանոսաց
եւ
ամենայն
մարմնոյ։
Թուի՛
թէ
նուա՛զ
է
քան
զհայր,
զի
ոչ
ունէր
եւ
տուաւ։
Ասեմք
զայս
ըստ
մարդկութեանն.
զի
ո՛չ
ունէր
բնութիւնս
մեր.
այլ
յորժամ
միացաւ
ընդ
բանին
եւ
եղեւ
որպէս
առօղն
եւ
առեալն
իշխան
եւ
Տէր
ամենեցուն։
Եւ
թէ
եւ
ըստ
Աստուածութեանն
իմանաս՝
ո՛չ
է
անտեղի։
Զի
որպէս
ունի
զէութիւնն
ի
գոյութենէ
հօր,
այսպէս
եւ
զիշխանութիւնն
յիշխանութենէ
հօր։
Ըստ
այսմ
եւ
զայլն
իմասցիս
զառնուլն։
Դարձեալ
ասէ
թէ՝
ետ
ինձ
հայր,
զի
մի՛
հակառակ
հօր
կարծ
իցեն
զորդի.
որպէս
կարծէին
հրէայքն
լուծանելով
զշաբաթսն։
Եւ
թէ
ըստ
մարդկութեանն
իմանաս,
մի՛
կարծիցես
պարգեւ
եւ
շնորհ
զտալս
զայս,
զի
այն
Նեստոբին
է։
Այլ
որպէս
բանին
սեպհական
է
եւ
բնութեամբ
եւ
ո՛չ
ստացմամբ,
այսպէս
իմացիր
եւ
մարմնոյն
վասն
անճառ
միաւորութեան
բան
ին
զի
ի՛ւր
է
մարմինն.
վասն
այն
որ
ինչ
բանին
է՝
ասի
մարմնոյն։
Վասն
այն
ասէ
սուրբն
Կիւրեղ
թէ.
«Յետ
անճառ
միաւորութեանն
որ
ոք
որոշումն
դիցէ
մարդկութեանն
եւ
Աստուածութեանն՝
նզովեալ
եղիցի»։
